تمام ِ مرز ِ باورم را
حریر ِ سبز ِ نگاه ِ تو گرفته
تمام ِ سطرهای دفترم را
واژه های تو ... تو ... گرفته
خیالاتی نشده ام در حضور ِ یاد ِ تو
خیالاتی ِ خیال ِ داشتن ِ تو
هنوز هم ... باورش نیست ، باورم
که نیستی ، که رفته ای و خالیست جای تو
با اینکه تهی ست ، ز هر خاطری خاطرم
امـــــــــا ، کم است ، هیچ است
حتی تمام ِ حجم ِ خاطرم
برای سرازیری نبود ِ تو
زیاد گذشته که نیست
قدم هایت هم پای ِ قدم هایم
زیاد گذشته که نیست
عطر ِ همیشگی ات در تن ِ لحظه هایم
شبیه کلافی سر در گم شده ام
هنوز هم ... باورش نیست ، باورم
که نیستی ، که رفته ای و خالیست جای تو
مریمـــــــــــ
اشک های خیس ِ من
مکتوب شده در ذهن خاکی ام
سرزمین ِ چشم من
خشکسالی آمده بی خبر
احوال ِ تو شیرین و خوش
چون چای ِ مهمان ِ صبح
سرنوشت و بخت ِ چموش
بر وفق مراد ِ تو پهن است سفره اش
سایه ای غمگین و مجنون
در حیاط پیدا شده
سایه ی بید مجنون
کنار ِ باغچه باز پیدا شده
صدایی میرسد از سمتت
بر گوش ِ نازک ِ احساس ِ من
صدای ساز ِ لحظه هایت
که کوک ِ کوک است باز هم
حاصل ِ عشق تو گشته
در ذهن من ریشه و شاخه
حال مرا شیدا و رسوا کرده
زده بی خبر بر هستی ام تیشه
مانده از عشق و یاد ِ من
در هوای ذهن تو
قاصدک هایی مبهم و نا امن
که پریشانند همیشه در هوای ذهن ِ تو
مریمـــــــ
مــــ ن نوشت مـــــ ن
سقوط ِ شادی های زندگی در سرازیر در امروز ِ ِ توست
سکوت ِ رفتنت آوار شده بر ثانیه ها ی ساعت ِ من است
مـــ ن دوست دارم ...
عکس ِ نگاهم را در قاب ِ چشم ِ تو ببینم
حتی ،،، حتی ،،، اگــــــــــــــــــر
میخ این قاب نهاده شود بر قلب ِ مــــ ن
مریمـــــــــ
سکوت ِ یخ زده ی غروب
پایش سُر خورد و خزید در حوض ِ دل مشغولی ها
و باز هم
من و افکارم و دردهای تازه آبستن شده ام
همه با هم
در یک چهار گوش ِ نازک
با هم،،، بی دغدغه کنار می آییم
تماشا را لحظه به لحظه مزه می کنیم
با سکوتی که غوطه ور است در حوض
همیشه
از حالا تا ابد ،،،،
مــــــــ ن
دلم تنگ میشود برای سکوتی که رفت
مــــــــ ن
دلم تنگ میشود برای خیالاتی که قند و زهر
حل میکردند در رویاهایم
مــــــــ ن
دلم تنگ میشود برای غرق شدن لحظه هایم در لبخندی که
بذرش ریشه در قلبم داشت
حالا من مانده ام
بی تفاوتی ممتد در راستای دقایق
حالا من مانده ام
با یک جسم توخالی از هر دوست داشتن و دوست نداشتن
حالا من مانده ام
با غروبی که انگار سالهاست یخ زده
مریمــــــــــــــــــ
مــــ ن نوشت مـــــ ن
میسپارمت دست باد
شاید تو را با خود جایی ببرد
که اهلی عشق شوی
تا آنجا ببنی
جایی هست که بی عشق
نمیتوان زیست
لحظه ها همیشه برهنه و تهی اند
چقدر خوب است ؛
بر تنشان جامه عقل
بر دستشان چتر ِ ایمان
و کفش های توکل را بگذاریم قدم قدم مزه کنند ...
تا هرگـــــــــز واژه ی دیر شدن ،،، باران نشود و سیل نگردد بر سر و پیکرشان !!!
مریمــــــــ
ذهن قلمــم خشکیده است !!!
حال و احوال ِ این روزام پُر از تمنای ِ دست به قلم شدنه .. . اما نمیــــــــــ دونم چرا صفحه ی دفترم تو چها رچوب ِ سفیدی داره جون میده و قلمم هم به غیرتش به بر نمیخوه و یه خودی نشون نمیده !!!
..::: نمیـــــــــــ دونم :::..
شاید واژه ها بی حوصله اند ///
شاید من بی حوصله ام ///
شاید قلمم بی حوصله است ///
یــــــــا
احساسم تَه کشیـــده !!!
یــــــــا
ذهن قلمـــم خشکیده !!!
توی همین حال و احوال چشمم خورد به دیوان ِ حافظ ،،، دلم فال ِ بی نیت خواست !!! یه فال گرفتم ... بیت اول ِ غزلش رو بسیار دوست داشتمممممممم
گفتم حکاکیش کنم تو قلبش
در جریان باشه بد نیست
وبلاگ ِ عزیزمو میگم ...
صوفــی بیا که آینه صافـــی است جام را
تـــــا بنــگری صفـــای ِ می ِ لــــعل فام را
