تو بی واژه هم شعری !!!

هیس ! 

سکوت مطلق 

آرام باشید لحظه های من 

دوباره باید شاعر بشوم

و این است 

برایم 

یک اجبار  ِ شیرین 

اما ..

بی واژه ، بی کلمه ، بی لغت

ردیف و قافیه اش  

هماهنگ باشد باید

با ..

سکوتی محض 

من  سوگند یاد میکنم 

که دستم 

آلوده   نشود 

دیگر به قلمی 

تا  به هوای نوشته های من 

عاشق نشود 

حتی جوهری 

باید در عمق درونم

اینبار 

حس کنم 

 تجلی یک شعر ناب را 

آنجایی که میشود 

پرواز کرد تا آسمان ها 

نگران نیستم 

تو تا بینهایت خوبی ها 

بی نهایت نزدیکی 

حتی 

میتوانی 

بی واژه هم شعر باشی ...

مریم جاوید

نور دیده ام تکرار ِ دیدنت است ...

روشنی ِ روزگارم 

از نگاهت 

اتفاق ِ ساده ای نیست 

من با چشم ِ جانم 

دیده ام 

جای خورشید و ماه

چشم هایت 

بینا میکند

تمام بیکران ِ من

در هر صبح

و 

هر شب 

مریم جاوید 

کسی هست که حواسش به همه چی هست !!!

.

.

.

چند قدم جلوتر ... 

پشت آن کوچه ی ساکت 

که گذر کرده ی ذهنت 

شده است 

کسی هست 

که حواسش

به همه چی هست 

تو نگران ِ رازقی ها نباش 

او هست 

حواسش حتی

به  پر پر شدن گلی هم 

تو چرا غم گینی ؟؟؟؟؟؟؟؟؟ 

غم هایت را 

جا بگذار 

میان بیهودگی ها 

هم نشین 

کسی هستی 

که 

حواسش به همه چی هست 

مریم جاوید

صدایش را صاف میکند

جرعه ای جوهر مینوشد  

و باز می نویسد

قلمم ...

.

.

.

رد پای خیالت ستودنیست

سالهای سال است

 که نشسته بر  خاطرم 

رهگذر و رفتنی نیست

این ماندنی همیشه گی ام 

در گوش ِ قلب من  است

انعکاس ِ صدایی  مدام 

که می گوید  دائمیست 

رفت و آمدم 

 چه بی صدا نشسته است 

درون ذهن ِ خسته ام 

این آمدن ِ دوباره ات 

میان خیال و باورم 

من از صدای سکوتت

 شنیده ام 

که وقت  رسیدنت

دیگر رسیده بر باورم  

مریم جاوید 

مواظب گلدان شمعدانی ها باش آنها بی تقصیرند ...

شاید آن روز ِ پاییزی

کنار ِ نگاه سبزت احساسی جوانه زده بود

که تو بی تاب بودی

و شاید ..

به خاطر آن رهگذر ِ خسته

تو دل نازک ِ من

آشفته خاطر بودی 

مهربان تر از پیش بیا

دستان ِ  مرا بگیر 

کنار جاده ی یک طرفه ی  دستانم

اگر دستان تو باشد 

نگران بازگشت نیستم 

بیا..

اما دل تنگ

بیا ..

می ترسد دلم 

تَرک بخورد 

برگ ِ گل ِ شمعدانی طاقچه

از دل تنگی من 

تو آمدی

دل تنگ بیا

تا باورشان شود

ماندن ِ همیشگی

تو ..

اگر دلت از من گرفت باز

آرام بیا ..

مواظب گلدان شمعدانی های باش آنها بی تقصیرند ... 

مریم جاوید

جان ِ من ...

آرامش من است باران

آمدی مثل باران بیا

قطره قطره 

جاری شو در جوی احساسم

بی صدا ی بی صدا

تبخیر شو در آسمان ِ ابری قلبم

و باز دوباره از نو 

نم نم

باران شو بر کویر تنهایی ام

جان ِ من ...

آمدی مثل باران بیا 

مریم جاوید 

ترک برداشت دلی که ترک ِ دیدار ِ تو شد ...

نه...

آسمان ابر است 

نه ...

از مهتاب ِ امشب 

قطره ای باران 

چکه میکند 

و نه ماه !

حوصله ی کرشمه ی و ...

پنهان کردن ِ چهره ی فریبنده اش زیر ِ حریر ابرها 

را دارد.. 

قرص و محکم 

نشسته است 

روبروی دلی که 

هوایش

برای دیدار ِ دوست 

ترک برداشته  است ...