نور دیده ام تکرار ِ دیدنت است ...
روشنی ِ روزگارم
از نگاهت
اتفاق ِ ساده ای نیست
من با چشم ِ جانم
دیده ام
جای خورشید و ماه
چشم هایت
بینا میکند
تمام بیکران ِ من
در هر صبح
و
هر شب
مریم جاوید
وقتی که ...
تو هستی و من هستم و فاصله ...
حواسم
پی نبض ِ ماه می رود
بی اراده ..
تازه میفهمم که چقدر
خوشبخت تر است
از آیینه ...
هرشب
مرا در کنار تو
تماشا میکند
در چهار چوب یک شهر
اما
آینه ...
یا مرا در چهار چوب خودم
یا تو را در چهار چوب خودت
دلیل ِ وسعت بی انتها ی خواستنت
به هوای دل ِ بیقرار
آیینه هاست ...
مریم جاوید
+++
پی نوشت : میشود عاشق نبود و همواره عاشقانه شعر نوشت ...
پی نوشت : عکس های پست کپی از صفحه دوست گلم زهرا.م
مردابــــــ ِ شبـــــ های اتاقم ...
اسطـــــــوره ی قصه های مـــ ن
درخت ِ کُـــنج ِ حیاطـــ
باز با شاخه و شاخسارش را
لمیده بر چارچوب پــَــنـــجــِره
حس ِ نوازش نیست
برگهایش را
اما ...
او نمیفهمد
کنار نمیکشد خود را
انگار که نمیداند
مردابــــــ ِ شبـــــ های اتاقم
با جاری شدن مـــآه
در اعماق ِ اتاقم
دریا میشود
مـــ.جآوید
