یک من ِ تو خالی ...

در خودم فرو رفته بودم حسابی تا جایی که دیگر کسی از من چهره ای در سرش نمانده بود ! 

شب ها مینوشتم و روزها میخوابیدم و این زندگی تقریبا خاکستری مرا از مردن ِ اجباری نجات داده بود ... 

از روزنه ای که راه داشت به درونم ، همان روزنه ای با آن هنوز زنده بودم  و زندگی را لمس میکردم .

یک نفر وارد شد در اعماق ِ درون ِ سرد و خاک گرفته ام ... 

اعماقی که کسی برای کشف آن تلاش نکرد ! 

اما یک نفر که حسی میگفت شبیه من است با یک گونی ِ ژنده و لباسهای آشفته و موهای پریشان ، نفوذ کرد درمن ؛ در شبی ماه نداشت ... 

چهره اش خسته و مغموم بود ، جامه اش سیاه از مرگ ِ باور هایش و تنش بوی تلخ میداد ! 

بوی تلخ ... همان بویی که من بیست سه سال جای هوا  در سرم استشمامش کردم و هیچ کس نفهمید که من این بوی تلخ را  یک عمر نفس کشیدم ! 

و سیگارش ... 

هی در درون ترک دارش فرو میداد و پس میزد ! بی نوا انگار زیاد درگیر بود ... 

من او را تماشا و او به درونم چنگ می انداخت و خرت و پرت هایی از اعماق روحم برمی داشت و در گونی اش می انداخت ... 

حواسم نبود بگویم چه میکنی ! آنقدر حواسم نبود که بی هوا محو شد ... 

جوری که انگار هرگز در من نفوذ نکرده است .

اما حالا من تازه احساس میکنم،  جای خالی تمام ِ خرت و پرت های درونم را ! 

آهای یک نفری که شبیه من بودی ... با تو هستم ... برگردان هر آنچه از من با خودت بردی ...

آنها به کارت نمی آید ؛ من میدانم ... اما اینجا من مانده ام با یک من ِ تو خالی !!! 

 برگردان هر آنچه از من با خودت بردی ...

مریم جاوید

گاهی ارزش داره از همه چیزت بگذری 

تا لبخند رو به لبای یکی هدیه کنی  

گاهی میتونی با یه کار کوچیک همون لبخند رو بکاری رو لباش 

  

گاهی مهم اینه که بخوای بخندونی

  

اون وقت خدا هم میخنده  

گاهی از خودت بگذر ... فقط گاهی ..

پایانی برای قصه ها نیست،

نه بره ها گرگ میشوند نه گرگها سیر! 

خسته ام از جنس قلابی آدمها... 

دار میزنم خاطرات کسی را که مرا دور زده، 

حالم خوب است... 

اما گذشته ام درد میکند!!