دست در جیب 

بی هدف و سرگردان 

چرخ در کوچه پس کوچه های دل تنگ 

پریشان و آشفته 

بی صدا تر از همیشه 

افکار خموش و سیاه 

می زند و میشکند امیدها را 

نیشگون از تن رنجور خاطرات میگیرد و نمیشود آرام 

رفته است برای داشتن تازه هوایی 

اما در هوای این روزهای من پر ز ذرات گرد دوری 

انصاف ندارد این زمانه 

شده کودکی دو ساله 

مدادی خاکستری  گرفته در دستش 

و صفحه ی این روزهای من را پر کرده ز خط خطی هایش

 خط خطی های ممتد و گنگ

نه رنگ دارد نه نیرنگ 

نه آسمان دارد نه سقف

نه فرش دارد نه عرش

 کسی نیست این خط خطی ها را با خود به تاراج ببرد؟؟؟

به گمانم فقط خودمم که باید این روزها را  به یغما ببرم 

 سخت میدهد رنجم 

بی حوصله گی دورنم

پرسه میزند من در حوالی خودم 

و میگردد به دنبال روزنه ای کوچک

روزنه ای که دیشب شد خاموش

از کور سویی من بود خاموشی اش

و حالا  چاره ای جز تاریکی نیست 

مریمـــــــــــ

مــــ ن  نوشت  مـــــ ن 

تنهایی مدام زمزمه میکند در گوشم

آتش بکش بودنی ها و نبودنی ها را 

میدانم که تنهایی از جدایی با من  میترسد 

تنهایی نیز از تنهایی میترسد

چه کردی تو ای تنهایی ،،، تو ای معنای باهم ها 

تنها یعنی تن ها 

چه واژه ی تلخی معنایش گنگ میشود در نهانش