چقدر سخت است  میان رفتن و ماندن 

مجبور به انتخابی

و سخت تر این است

که

نه پای رفتن داری 

نه دل ماندن

...

مے خـندمـــ..

تَظاهُـــــر بـِہ شـــادی میـ ـ ـکنم..

حرفـــ میزََنمـــــ مثلـــ هَـمـہ..

اما..

خیلیـ وَقت استـــــ مرده امــ..

خیلیـ وَقت استـ دلَم می خواهَد روزه سکوتـــــ بِگیـرم..

دلم مے خواهد ببـــــــارم..

وَ کسیـــ نپُرسد چرا..

تو چه مے فهمے..

آسانسوری شده ام تنها در برجی متروک

که سال هاست بهانه ای برای اوج گرفتن نداشته است

به خانه ام بیا خسته ام از این همه ایستادگی...