دل گیرم
دل گیرم
باز ابری شده هوای دلم
آری باز
دل گیرم
از پهنای آسمان ِ بیــــ مــــآه
از خورشیدی که غریبانه
سرد است
از عقربه های ساعت هایی که در امتداد ِ هم
تکــــــــــرا کنان
هشدار میدهند
نبودن را
و مرا می تر ساند
و مرا می هراساند
از تکیه بر دیوار ِ کاهگلی زندگی
از بی نوری ِ نور ِ یک روزنه
از هوای ِ بیمار ِ اتاقم
از یاس هایی که عمرشان محدود است
و از ریزش برگ ها به تقاضای فصل
آری ...
من میترسم
این روزها
حتی از ساده ترین اتفاق ها
پـِیــــ در پـِیــــ
در خط ِ ممتد ِ پـِیــــ نوشت ها ی
دفترم
نگاشته میشود
+++
خدایا هست حواست که نیست
اللهم عجل الولیک الفرج
مــ . جآوید
هر روز عصر
پشت ِ پنجره
دل شوره گی تسبیح میکنم
شمعدانی های طاقچه
بی اجازه گل میدهند
باد مینوازد
و حریر ِ آویخته از شیشه
به هوای اردی بهشت
میرقصد
استکان ها هم
عاشقانه
منتظر ِ چای
می نشینند
کاشی های حیاط
بوی نم می گیرند
و پای هر رهگذر ِ کوچه
دل من میلرزد
شاخه ی انجیر ِ حیاط ِ همسایه
چشم مرا میگیرد
و نمیبینم
که از آن دور دست ها
تو داری میایی
...
میبینی
که مرا جز تو
دگر درخواستی نیست
میبینی
با چه شوری
همه منتظرند
تا دوباره
تـــــــــو
در تن ِ یک عصر ِدل انگیز بهار
جوانه بزنی
مریمـــــ جاوید
