برای خودم دل تنگم ...

از گوشه ی خاک گرفته ی میزم 

تا انتهای ِ لباس های آویزانم 

از حرارت ِ حریر ِ  آویخته از پنجره 

تا تمام ِ حجم ِ سبز ِ اتاقم 

از شکوفه های کوچک ِ کاشی 

تا شکفته شدن ِ یک شادی در قلبم 

از استشمام ِ  شبانه ی بوی تن ِ ماه 

تا زمزمه ی شاهانه ی رویاهای کالم 

از سوت ِ کمرنگ ِ قطار ِ زندگی 

تا تمام ِ ریل های جاری در حضورم 

بی صدا ، با خفه گی مطلق میگویم 

من برای خودم دل تنگم 

مریم جاوید