مردابــــــ ِ شبـــــ های اتاقم ...
اسطـــــــوره ی قصه های مـــ ن
درخت ِ کُـــنج ِ حیاطـــ
باز با شاخه و شاخسارش را
لمیده بر چارچوب پــَــنـــجــِره
حس ِ نوازش نیست
برگهایش را
اما ...
او نمیفهمد
کنار نمیکشد خود را
انگار که نمیداند
مردابــــــ ِ شبـــــ های اتاقم
با جاری شدن مـــآه
در اعماق ِ اتاقم
دریا میشود
مـــ.جآوید
نمی دانم
کجا ...
پرنده های دلم
کوچ را از خاطر بردند
که هنوز ...
در وجودم
بهار نرسیده از راه !!!
مریمـــ جاوید
