باز من ماندم و خلوتی صبور

در حاشیه شیار سازش ها 

باز من ماندم و سکوتی رسوا 

در میان مرز باور و فریاد ها 

باز حرف های چون پرستو ، مهاجر 

که کوچ میروند در قبیله ی خاموشی ها 

باز نوش ز جام بی حرفی 

اما مست ز حرفهای بی انتها 

طاقتم گشته در مسیر فرسایش 

با حال و احوال این روزها 

سایه ام گشته پر رنگ تر ز دیروز 

آخر چیزی نمانده زمن جز سایه ها 

پژواک میشود صدایم میپچید در نهانم 

قدری حوصله کن ای دل دیوانه 

باز میگردند قاصدک های ز دست رمیده 

از چریدن در صحرای ز آرزوی خشکیده 

گویی اما فقط من نیستم مغموم این روزها 

شمعدانی ها هم تر میشوند ز چشم شمع ها 

گویی شمع و شمعدان هر دو با هم 

دل خور گشته اند ز ستاره ها 

حوصله درد و دل گوش سپردن ندارم دگر 

باز می مانم با  گره ای خورده به نگاه شمعدانی ها 

حوصله اشک ز چشم شمع ها ربودن ندارم دگر 

باز می مانم  با  سکوتی رسوا 

مریمـــــــــــ

مــــ ن  نوشت  مـــــ ن 

 گاهی می شود حالم  غم دار 

و نقش می زند  لک بر دلم  

برای جنگل خیس و نم دار 

و گرم شدن در انزوای آتش و چوب