و من در این لحظه
تا مرز ِ ممکن ها
عمیقا غمگینم !!!
کجا !
کی !
چه وقت ؟
شناسنامه ی بشری ام را
جا گذاشتم
که این چنین پیش ِ خدا
ناشناسم
آه
قلب ِ من
ای تجلی شکوه ِ تحمل ها
ای سرشار از باور ِ ممکن ها
بس است دیگر !
کم از تخیل
این پاد زهر حقیقت
تزریق کن !
من دیگر دانسته ام
در این کره ی تو خالی و حجیم
حقیقت شبیه
به تبسم شعری عبوس
بر چهره ی خط خطی کاغذ هاست !!!
ای قلب ِ من
کم از تخیل
این پاد زهر حقیقت
تزریق کن !!!
...
مریم جاوید
من ، تو را ، آبــــــــی دوست دارم ...
بند ِ یاد ِ تو بودن از هر رهایی خوش تر است
زندگی در بند ِ تو از قصر و پادشاهی هم با عزت تر است
حواست هست ، زندان بان ِ مهربان ِ بند ِ من
چشم ِ دل ِ من امشب هم از اشک تَر است
حرف از جدایی و آزادی و رفتن ها نیست تا ابد
فقط ، قلب ِ من از آسمان ِ بارانی هم گرفته تر است
تمام ِ خواسته های من ، از کنج چشم های تو
حتی ، از پَر ِ کاهی هم بی وزن تر است
فقیر دیدارت شدن آسان است ، اما اوضاع ِ من
از هر مسکین ِ خیابان نشین هم بدتر است
در پیشگاه یاد ِ تو باید سجده کرد ، چون یاد ِ تو
از هر عبادت ِ بی قلبی هم مقدس تر است
در این بند ِ بی قفل ، هوس کرده ی داشتنت گشته ام
لمس ِ حس ِ بی مرز ِ حس ِ تو از بهشت هم خوش تر است
مـــ. ج آوید
