امشب از زمینت آمدم به عرشت 

با یک خاطر ماهِ رویت 

تو میدانی !!! هیچ در زمینت  

و هیچ در عرشت ندارم جز خودت 

من امشب با یک پنجره دردِ دل ، آمده ام 

آمده ام ، در خانه  ات باز کنم پنجره ام 

تا قاصدک های نگرانی و دل شوره از فردایم

به پرواز در آیند  در حجم باورم 

و خود را بسپارند به آسمانت 

و در امن ترین مامنِ من ،  زیر سایه ی نورت 

روی دست های پروانه بشینند

و برای برآوردگی آرزوهایم دعا کنند 

تو میدانی که من اهلی ترین پیچکِ این حوالی  ام 

و روی طاقچه ی بندگی ام پیچ می خورم 

هنوز هم ، گاهی درد میگیرد ذهنم 

اما من از خاکی هایت ف اهل همدردی خواستن نیستم 

 مرا بستان از زمینت  !!!

که از اکنون تا همیشه ام قول میدهم خطا نکنم در آسمانت 

و برایم گوشه ای اندازه ی یک پَرِ جا کافیست 

و فقط برای حیاتم قطره ی جاری نگاهت 

یا بخواه سپردنم را به زمینت ...

فقط در این تلالوِ خاکت 

دستانِ از جنسِ نورت را دریغ نکن 

که من سخت محتاجم به آن 

مریمـــــــــــ

مــــ ن  نوشت  مـــــ ن 

 این چهار دیوار رمیده 

شاهدِ حرفایم با تو بوده اند همیشه

دیگر نمیگویم چه میخواهم

لحظه ای بشنو از دلِ پُر شده ی دیوار های اتاقم

سوگند می خورند آجرهایش ،،، به عذابِ کشیده از کُوره 

که این ، من جز دستانت آرزویی نداره