هر روز عصر
پشت ِ پنجره
دل شوره گی تسبیح میکنم
شمعدانی های طاقچه
بی اجازه گل میدهند
باد مینوازد
و حریر ِ آویخته از شیشه
به هوای اردی بهشت
میرقصد
استکان ها هم
عاشقانه
منتظر ِ چای
می نشینند
کاشی های حیاط
بوی نم می گیرند
و پای هر رهگذر ِ کوچه
دل من میلرزد
شاخه ی انجیر ِ حیاط ِ همسایه
چشم مرا میگیرد
و نمیبینم
که از آن دور دست ها
تو داری میایی
...
میبینی
که مرا جز تو
دگر درخواستی نیست
میبینی
با چه شوری
همه منتظرند
تا دوباره
تـــــــــو
در تن ِ یک عصر ِدل انگیز بهار
جوانه بزنی
مریمـــــ جاوید
