ز خیال نابت هرگز نتوان نوشت
شاید فقط
از """آشوب در اندرونم""" چند بندی نوشت
شاید فقط
من سر بزیر تر از دیروز
میشوم امروز
تو بی رحم تر از ثانیه ها
می گذری از من آسان تر از هر روز
**
رنگ میبازم
در بیچ و خم های بی چهرگی دنیا
وقتی که دیگر
گله هایم درد نیست
و درد هایم هست گله
**
هر چه بیشتر در خویشتن
میشوم خودی
حس میشود بودنی که
حالا شده تهی
**
تو همان خود ِ هستی
وقتی در منی شبیه من
لحظه ای فقط لحظه ای نیستی
ز ُ ز ُ میزند در درونم رنگ ِ نیستی
مریم جاوید
پریشان است ،
دلی که در گیرتوست .
زیاد به چشمم می آید
این روزها
روزنه ی عمیق اندوهم !!!
تکرار کنان میپرسد
حس قابل ِ لمس ِ درونم ...
مدام از من
که چرا باید
فرو بچکم از نگاهت
مثل شبنم ِ تشنه ای
از اندام نازک یک برگ
و چرا باید
من باشم
فقط نگران ِ شقایق ها
تو باشی
فقط در گیر ِ من
؟؟؟؟
پرسه میزند آرام
آسیب نمیزند
نه به جان داری و نه به بی جانی
اما
افسار گریخته است
این روزها
دلم ...
.
.
.
مریم جاوید
انتهای شهر
جایی هست
که مردمانش بدرقه میکنند
با عشق ، آفتاب را
آنجا ...
میان ِ دیوار های کاهگل در کاهگل
در کوچه های پر پیچ و خم
زیاد هست بوته ی یاس
***
شاید ..
لای خاک ِ پُر مهر ِ سُفره هایشان
نا چیز جوانه بزند
بذر گندم
اما ..
زیاد هست بوته ی یاس
***
بی درس و بی تحصیل
اما ..
آنها ..
ساده تر فهمیدند
که باید جا بماند
کف ِ هر سفره ای
.
ته ِ هر کاسه ای
.
لای انگشتان ِ هر بنده ای
.
رنگ ِ لایق ِ مهربانی
..
برای همین است
که ته ِ شهر
مامن ِ دل نشین ِ یاس است !!!
آری ..
انتهای شهر
زیاد هست بوته ی یاس ...
مریم .جاوید
دل گیرم
دل گیرم
باز ابری شده هوای دلم
آری باز
دل گیرم
از پهنای آسمان ِ بیــــ مــــآه
از خورشیدی که غریبانه
سرد است
از عقربه های ساعت هایی که در امتداد ِ هم
تکــــــــــرا کنان
هشدار میدهند
نبودن را
و مرا می تر ساند
و مرا می هراساند
از تکیه بر دیوار ِ کاهگلی زندگی
از بی نوری ِ نور ِ یک روزنه
از هوای ِ بیمار ِ اتاقم
از یاس هایی که عمرشان محدود است
و از ریزش برگ ها به تقاضای فصل
آری ...
من میترسم
این روزها
حتی از ساده ترین اتفاق ها
پـِیــــ در پـِیــــ
در خط ِ ممتد ِ پـِیــــ نوشت ها ی
دفترم
نگاشته میشود
+++
خدایا هست حواست که نیست
اللهم عجل الولیک الفرج
مــ . جآوید
وقتی
هستــــــــــــ ی
انگار ...
هیچ کسی نیست
و یا شاید
کسی دیده نمیشود
وقتی
نیستــــــــــ ی
انگار ...
رفته ای
پشت ِ صحنه ی چشم های ِ من
خسته گی دَر کنی
تمام روزنه ی
چشم های من
میشود کلبه ی حقیرانه ی حضورت
و ...
خسته گی هزار ساله ی تو
مرا پیش ِ همه
دختر ِ بی چشم
تلقی میکند
و
کسی نمیداند
که
تمام ِ مویرگ های چشم های ِ من
انعکاس ِ تصویر تو ست
...
بر نمیگردی
و این
درد آور است
حداقل
چشمانم را پس بده !!!
مریمـــ.جاوید
روی ِ طــناب ِ رخت
تاب میخورم
هم سایه ی پرنده های
شهر ِ اردی بهشت میشوم
چند فنجان بـــآران ِ تازه نمــــــــــــ
مینوشمـــ
زل میزنم
به روی آســـــــمـــــان
در چشم های خــــــــدا مکث میکنم
و میگویم
مـــــن عاشقتم معبود ِ مــــــــــن
مریم.جاوید
حال ِ آن حوضی را دارم
که در قلبش ماهی ها شورش میکنند
زمانیکه وقت ِ رفتن ماه برسد
م.جاوید
