برف نمیبارد ...

باران نمیبارد ...

فقط سرد است

شهریور ی که وحشتناک ...

سرد است 

نور چقدر کم است 

در این  راه رو ها 

انگار این راه رو های پیچ در پیچ سالهاست که رنگ روشنی به خود نگرفته اند ... 

شال احساسم را سخت دور ِ خود میپیچم 

اما 

اینجا عجیب سرد است 

قدم میزنم 

سرما رخنه میکند به دورنم  به جرز ِ استخوانم

و ، دلم میگیرد 

از این همه سرما 

و ، دلم میگیرد 

یک گوشه سرد مینشینم 

مینشینم که غرق بشوم 

غرق ِ اقیانوسِ تنهایی

که مثل آویزه ا ی نه چندان گران آویز ِ گردنم است 

این اقیانوس ِ تنهایی 

...

انعکاس ِ صدایی میپیچد در پیچ در پیچ راه رو ها 

چه قدر صدایی که میرسد آشناست 

چقدر اسمی که خطاب میشود 

به گوشم شنواست

ناچار به گریز از راه رو ها میشوم 

پشت دری که بسته نیست می ایستم 

چقدر احساس ِ تعلق دارم 

به این راه رو  ها ...

مثل ِ شمعی صبور 

در وجودِ سوت و کورم

دل تنگی

آب می شود 

و ...

فرو میریزد 

در حجم ِ بی حدود ِ  قلبم

تا  مــــــن  ...

آرام آرام 

یاد بگیرم

پروانه شدن را 

مریم جاوید

گرچه آسان نیست گفتنش ، اما 

من آسان  از دست دادمت تو را 

به وسعت یک دل خوشی کوچک 

من بیشتر نداشمت تو را 

بودم پر ز  احسا س های خاص 

اما باز قلب ِ من کم نگذاشت تو را 

از ابتدای قصه خود سپرده ی دست ِ تقدیرم 

با آسودگی باشد خیال ِ راحت ، تو را 

آسمان ِ نیلگون ِ عشق پرنده کم ندید

اما در چشم ِ آسمان کم نظیر کرد فقط پروازت تو را

جدا کرد شاید بی رحم و اندیشه از من 

تقدیر و دست ِ سرنوشت تو را 

حسرت و شکایتی نیست در بساط ِ قلبم 

فقط ساده اما هنوز دوست دارمت تو را 

مریم جاوید 

+ بی مخاطب ِ خاص 

+برداشت آزاد 

من ، تو را ، آبــــــــی دوست دارم ...

بند ِ یاد ِ تو بودن  از هر رهایی خوش تر است 

زندگی در بند ِ تو از قصر و پادشاهی هم با عزت تر است 

حواست هست ، زندان بان ِ مهربان ِ بند ِ من 

 چشم ِ دل ِ من امشب هم   از اشک تَر است 

حرف از جدایی و آزادی و رفتن ها نیست تا ابد 

فقط ، قلب ِ من از آسمان ِ بارانی هم گرفته تر است 

تمام ِ خواسته های من ، از کنج چشم های تو 

حتی ،  از پَر ِ کاهی هم  بی وزن تر است 

فقیر دیدارت شدن آسان است ، اما اوضاع ِ من 

از هر مسکین ِ خیابان  نشین  هم بدتر است 

در پیشگاه یاد ِ تو باید سجده کرد ، چون یاد ِ تو

از هر عبادت ِ بی قلبی هم  مقدس تر است 

در این بند ِ بی قفل ، هوس کرده ی داشتنت گشته ام 

لمس ِ حس ِ بی مرز ِ حس ِ تو  از بهشت هم خوش تر است 

مـــ. ج آوید

دل گیرم 

دل گیرم 

باز ابری شده هوای دلم 

آری باز 

دل گیرم 

از پهنای آسمان ِ بیــــ مــــآه

از خورشیدی که غریبانه 

سرد است 

از عقربه های ساعت هایی که در امتداد ِ هم 

تکــــــــــرا کنان 

هشدار میدهند 

نبودن را 

و مرا می تر ساند 

و مرا می هراساند 

از تکیه بر دیوار ِ کاهگلی زندگی 

از بی نوری ِ نور ِ یک روزنه 

از هوای ِ بیمار ِ اتاقم 

از یاس هایی که عمرشان محدود است 

و از ریزش برگ ها به تقاضای فصل 

آری ... 

من میترسم 

این روزها

حتی از ساده ترین اتفاق ها 

پـِیــــ در پـِیــــ 

در خط ِ ممتد ِ پـِیــــ نوشت ها ی 

دفترم 

نگاشته میشود 

+++

 خدایا هست حواست که نیست

اللهم عجل الولیک الفرج 

مــ . جآوید 

خلوت نشین های من با خودم ، شبیه مردی میان سال است که سالها جای وعده ی غذایی مدام طعم تنهایی را چشیده است . مرد ی که هیچ وقت مثل همه فکر نکرد ، مردی که شبیه هیچ کس نبود .

امروز در تاریک و روشن اتاقم شبیه یکی از آن مردهای خاص ِ تاریخ با خودم خلوت کردم . 

یک خودکار با جوهر ِ مشکی ، که همیشه از مادرم بیشتر در جریان ِ دردهای زندگی ِ من بوده است ؛ یک دفتر با کاغذهای کاهی ،که با   بویی که نمیشد اسمش رابوی نا گذاشت ، شاید هم بوی گریه میداد ، اما گریه های من یا خود دفتر را نمیدانم ؛ و البته خالی بودن ِ جای ِ  یک سیگار رو به زوال میان ِ انگشتان ِ باریکم و کم بودن ِ امواج پی در پی دود در اطرافم شباهت این خلوت را به خلوت های مرد های خاص ِ تاریخ  کم تر کرده است     .و در انتها ی تمام شرایط مشابه و نا مشابه یک  استکان چای ِ بی نلبکی ، پر رنگ تر از همیشه و مثل برگ های زرد و نارنجی پاییز  که منتظر ریزش هستند چای امروز من هم حال ِ آنها را داشت سخت منتظر یخ زدن بود ... 

انگشتانم قلم را ،،، قلم  برگ ِ دفتر را و واژه ها تمام روح مرا نوازش دادند ... 

و یک سوال ِ ساده بی ابهام ، آرام غلتید روی کاغذ و گشتن پی ِ جوابش جاری شد در تمام ذره های تنم ... 

کجای قصه خطا کردم   ... که این همه ندارمت ؟!

عصر نزدیک است ...

 با خلوت ِ همیشگی ام 

در تراس ِ خانه 

می نشینم روی صندلی چوبی ام 

نگـــــــــــاه میکنم 

به دور و نزدیکم 

...

به آسمانی که آبی نیست 

چون از بس چشم ها آبی ندیده اند 

دیگر رنگ ِ  آبی را هم  نمیشناسند 

به پرندگانی که در قفس نیستند 

چون  مانندشان بسیار است 

و یا شاید چون زیبا نیستند 

به خورشیدی که زودتر از همیشه رفته 

شاید حوصله ماندن را  نداشته 

و یا شاید ...

به ماه ای که در راه است 

که بازامشب هم 

 حریر ابر تنش است 

به حیاط همسایه 

که چندیست  درخت انارش غم گین است 

از شکوفه های مهجورش از شاخه 

و .. 

شاید انارها هم عاشق میشوند 

...

همه چی آرام ِ آرام 

و من خوشبخت نیستم 

گله ای هم نیست 

چون حوصله ای هم  نیست 

مریم . جاوید